Το μελάνωμα χοριοειδούς είναι η πιο συχνή πρωτοπαθής ενδοφθάλμια κακοήθεια στους ενηλίκους, με επίπτωση 5,1/1.000.000 νέες περιπτώσεις να εμφανίζονται κάθε χρόνο στην Αμερική και το 98% των περιπτώσεων να συμβαίνει σε λευκούς.
Ο χοριοειδής είναι η πιο συχνή θέση για να δημιουργηθεί μελάνωμα, και εμφανίζεται στο 90% των νέων περιπτώσεων. Σε σύγκριση, το μελάνωμα στην ίριδα αντιπροσωπεύει το 4% των νέων περιπτώσεων. Η πρόγνωση είναι πιο σοβαρή για το χοριοειδικό μελάνωμα σε σύγκριση με το μελάνωμα της ίριδας, λαμβάνοντας υπόψιν ότι η πιθανότητα για μετάσταση στην 10ετία είναι 25% για το χοριοειδικό μελάνωμα, 34% για το μελάνωμα του ακτινωτού σώματος και 7% για το μελάνωμα της ίριδας.
Α. Έγχρωμη φωτογραφία που δείχνει άνω ρινικά παραθηλαίο χρωστικό χοριοειδικό μελάνωμα
Β. Αυτοφθορισμός βυθού που δείχνει υπεραυτοφθορισμό λόγω της εναπόθεσης λιποφουσκίνης
Γ. Υπερηχογραφική εξέταση δείχνει όγκο με πάχος 3,5mm
Δ. OCT δείχνει μελάνωμα με υπαμφιβληστροειδικό υγρό που επεκτείνεται στην ωχρά κηλίδα.
Η σταδιοποίηση του χοριοειδικού μελανώματος και του μελανώματος του ακτινωτού σώματος, περιγράφεται στην 8η έκδοση του AJCC Cancer Staging Manual. Η σταδιοποίηση λαμβάνει υπόψιν την έκταση του πρωτοπαθούς όγκου (Τ), την παρουσία ή την απουσία συμμετοχής λεμφαδένων (Ν), την παρουσία ή την απουσία απομακρυσμένης μετάστασης (Μ).
Σε σύγκριση με την 7η έκδοση του AJCC Cancer Staging Manual, η σταδιοποίηση παραμένει σε μεγάλο βαθμό ίδια. Η διαφορά έγκειται στην περαιτέρω υποδιαίρεση της κατηγορίας Ν1 σε Ν1a και Ν1b. Στην κατηγορία N1a έχουμε μετάσταση σε έναν ή περισσότερους τοπικούς λεμφαδένες, ενώ στην κατηγορία Ν1b δεν έχουμε προσβολή των τοπικών λεμφαδένων αλλά έχουμε εναποθέσεις του όγκου στον κόγχο που δεν είναι σε επαφή με τον βολβό.
Η σταδιοποίηση του χοριοειδικού μελανώματος και του μελανώματος του ακτινωτού σώματος όπως περιγράφεται στην 8η έκδοση του AJCC Cancer Staging Manual περιγράφεται στους πίνακες 1,2,3,4,5.
